Gert-Jan 

Geboortedatum: 17 maart 1981
Woonplaats: De Lutte
Beroep: ruiter, africhter, architect

Een springruiter heeft drie zaken nodig: een goed paard, paardenkennis en controle, gecombineerd met ruitergevoel. Dan heb je kans op succes. Ik leid al vele jaren paarden op en steeds komt het op die drie zaken neer of je succes hebt of niet. Met een goed paard zonder controle en zonder denken tijdens je rit, kom je niet eens van hindernis 1 naar 2.

Toen ik tien was, kreeg ik mijn eerste paard. Dat was Papillon en ze was vier of vijf toen ze bij me kweam. In 1996 werd ik derde met haar op het Nederlands kampioenschap junioren, een jaar later zaten we in het EK-team en wonnen teamzilver. Ik heb mijn paarden altijd zelf afgericht, dat is mijn ding.

Eindelijk had ik al op mijn 23e kunnen ophouden met rijden. Toen had ik alles al bereikt. Met Joël zat ik in 2002 in het team voor de Wereldruiterspelen, ik was toen 21. In 2003 ging ik op het EK van start en in 2004 op de Olympische Spelen van Athene. Gelijktijdig met het rijden deed ik een hbo-opleiding architectuur die ik vlak voor de Spelen in Athene afrondde. Eigenlijk wilde ik ook nog bedrijfskunde gaan studeren, maar toen ik eenmaal Olympische lucht had geademd, was ik in de ban van de sport. Mijn plan was te rijden tot mijn 30e en dan als architect te gaan werken. Maar het ging anders! In 2004 leerde ik Pia-Luise kennen en zo heeft een Duitse vrouw mijn levenspad naar een andere kant omgebogen. Wij hadden beiden het paardenvirus en daaruit kwam al het andere voort. We begonnen samen naar paarden te kijken en te kopen. Natuurlijk waren we het niet steeds met elkaar eens, behalve over het hoofdidee om jonge paarden aan te kopen en zelf op te leiden. Het idee van een eigen stal is langzaam gegroeid en nu genieten we van onze stal Het Oosterbrook in De Lutte.
Mijn ouders zijn altijd paardenliefhebbers geweest. Mijn vader Jos fokte zelfs een beetje uit hobby. Zijn beroep was meubelmaker en binnenhuisarchitect. We hebben een stal en een kleine rijhal en als jongen was ik altijd ongelooflijk trots als ik met de tractor rijden mocht. Zo ‘vond’ ik ook Joël! Ik was tien jaar en vroeg of ik vast met de tractor en trailer naar de koppel paarden mocht rijden. Mijn vader zou er achteraan komen, om onze hoogdrachtige merrie op te halen. De koppel paarden liep ongeveer 500 meter van ons huis vandaan. Toen ik er was, zag ik een klein bundetje liggen dat opsprong en wegrende. Ik was zo sprakeloos dat ik vergat dat ik de tractor bij me had en ben op volle kracht op mijn allerhardst naar huis gehold. “Papa, Papa, het veulen is er al!”, riep ik. „Das is mooi“, zei mijn vader rustig en schonk nog een kopje koffie voor zichzelf in. Dat veulen was Joël!

Joel – dat was een mijlpaal in mijn ruiterloopbaan. Met hem beleefde ik het ene hoogtepunt na het andere. Het begon met EK-teamgoud bij de junioren in 1998 toen Joel pas zeven jaar oud was. In 1999 kwamen we met twee vierde plaatsen van het EK thuis, in 2000 zaten we in het team van de Young Riders en brachten twee zilveren medailles thuis, en in 2001 werd het teambrons en individueel goud. Dat was natuurlijk klasse! En nog beter was het dat het vervolgens meteen verder ging bij de senioren. Hoewel ik nog Young Rider was op mijn 21e, zat ik al in het seniorenteam van Jerez in 2002. Ik reed het EK in Donaueschingen bej de senioren in 2003 en de OS in Athene 2004. En dat allemaal met Joel! In 2006 hebben we Joel met pensioen gedaan en viel ik in een gat. Ik had geen toppaard meer! Toen werd het gedeeltelijk met mijn motivatie ook moeilijker. Ik had niet meer zo veel zin in de grote sport. Elk weekend op pad en je vrienden vieren hun verjaardagen en feesten thuis en je bent er nooit. Dat was en is soms niet makkelijk, maar het hoort nu eenmaal bij het leven dat je voor jezelf hebt gekozen en ik zou dezelfde keuze zo weer maken. Na Joel kwam enige tijd later Primeval Wings – en met hem heb ik weer mooie successen, ook zonder landenwedstrijden of een nationaal team. Inmiddels heb ik weer enkele goede zelf opgeleide paarden in de stal, zoals Andrea, Cash Junior en natuurlijk Primeval Dejavu, waarmee ik in 2013 Nederlands kampioen werd. Maar ook al ben ik door en door een paardensporter, sinds de zomer van 2013 heeft mijn leven een nieuw centraal punt gekregen: op 15 juli werd Marlyse geboren!

Ik kan nu zeggen dat ik volledig tevreden ben met mijn leven. Als ik nog een piepkleine wens mag uitspreken, dan is dat een rustige avond bij ons op de bank met Pia-Luise. Dat komt veel te weinig voor. En nu valt me nog iets in: ik zou graag nog één keer een veulen op de weide vinden… Een veulen dat dan tien jaar later mijn beste paard op stal is… ☺