Pia-Luise

Toen ik voor het eerst meedeed met E-springen deed ik dat met mijn pony Prince en was ik acht jaar. Het was op het landelijke concours in Baden-Württemberg. De juryleden zitten er in zo’n aanhangwagen, aan een biertafel en met zo’n reuzenklok voor de startbel.

Mijn ouders vonden het minstens zo spannend als ik. Zij hebben mijn rit gefilmd vanaf de aanhangwagen. Je kon dus niet alleen mijn rit zien, maar ook het commentaar van de juryleden horen. Ze sloegen de spijker op de kop: ‘Dat meisje kan beter springen dan dressuur rijden’. Een dressuurproef rijden was voor mij altijd een verplicht nummer! Natuurlijk weet ik inmiddels dat dressuur de basis voor elk parcours is, maar bij het springen ligt mijn hart. Ik geniet van elke dag dat de paarden, het rijden en de springsport het centrale punt van mijn leven zijn.

En ik ben iedereen die mij daarbij steunt ongelooflijk dankbaar: mijn familie, mijn trainer, mijn sponsoren, verzorgers en vrienden. Natuurlijk heeft dit leven in de topsport ook een andere kant. Elke week heeft zeven dagen met veel meer dan acht uur werk, van wedstrijd tot wedstrijd worden de weekenden volledig opgeëist. Voor je privé-leven, vakantie en hobby’s naast de rijsport is nauwelijks tijd. Maar toch ervaar ik dit leven als een privilege!

Ik verheug me erop jullie met mijn website deelgenoot te maken van dit leven. Een leven met hoogtepunten, overwinningen en succes, opwindende en spannende momenten, saai wordt het nooit! Maar ook een leven met moeilijke tijden, met geblesseerde paarden, eigen blessures, verlies en teleurstellingen – alles hoort erbij!

Geboortedatum
30 oktober 1977

Sterrebeeld 
schorpioen

Opleiding 
Commercieel industrieel medewerker

Geliefde personen 
Mijn vader Hans Werner Aufrecht, mijn moeder Roswitha Aufrecht en mijn zuster Eva-Maria. Mijn oma en opa Luise en Erich Bohmwetsch en mijn Echgenoot Gert-Jan Bruggink.

Hobby’s – als ik tijd heb
Skiën, joggen en naar de bioscoop.

Levensdoel
Ik denk dat iedereen dit volkomen begrijpt omdat dat voor de meesten precies zo is: ik wil in de eerste plaats gezond en gelukkig zijn. En natuurlijk hoop ik met mijn paarden nog veel mooie successen te beleven. En later op een bepaald moment zou ik ook graag een familie willen zijn en kinderen hebben.

Levensmotto…
…die is driedelig – passend voor mij, mijn sport en mijn leven:
– na regen komt altijd weer zonneschijn
– Elke donkere wolk heeft een zilveren randje
– Alleen de sterke kan overleven

Juni 2003 was voor mij een moment waarin alles duidelijk werd.Ik reed met Ingmar de beroemde arena van Aken binnen. Die eerste galoppade op het heilige gras, wat een waanzinnige belevenis! De ring in de Akense Soers is naar alle kanten onvoorstelbaar uitgestrekt. Als je bij de ingang naar binnen gaat, zie je de hindernissen achterin nog niet eens. Normaal gesproken zie je na één sprong meteen de volgenbde, maar daar is gewoon alleen maar ruimte. In dit stadion is zo vaak springgeschiedenis geschreven en plotseling reed ik daar ineens. Dat is een moment waar je naar toe hebt geleefd en dat een heel leven kan bepalen.

De steekwoorden “stal, paarden en buitenleven” bepaalden mijn jeugd. Ik ben door brandnetels geplaagd, heb wormen gezocht en in de modder gespeeld. School was niet zo mijn ding. Eerlijk gezegd was ik blij als de schooldag voorbij was. Met Wis- en natuurkunde kon ik nog het meest Als klein kind ben ik behoorlijk ziek geweest. Mijn moeder gaf mij toen frisse lucht door veel met mij te wandelen. Wij kwamen steeds langs een kudde met paarden, die mij fascineerden. Toen ik zeven was, mocht ik beginnen met paardrijden. Al heel snel werd het mij duidelijk dat ik wilde springen! Toen ik acht was, kwam ik met mijn pony Prince voor het eerst in een springconcours uit in het E-springen (in Nederland: B-springen) en werd tweede. Vanaf dat moment werd het voor mij duidelijker: paarden en de springsport gimngen miojn leven bepalen.

Toen ik 11 was, won ik met het pony-team mijn eerste titel op het Zuidduitse indoorkampioenschap. Op mijn twaalfde deed ik mee aan mijn eerste pony-EK! Dat was klasse en ik was erg trots, maar het was ook niet altijd eenvoudig op die leeftijd. Terwijl de andere meisjes van mijn team naar popmuziek luisterden en posters verzamelden, was ik gewoon aan het trainen. Er bleef niet veel tijd over voor andere dingen. Ik was drie of vier jaar jongen dan mijn teamgenoten en moest niet zelden aanhoren “dat mijn vader zo veel geld had om dure pony’s te kopen”. Ik geloof dat ik daarom nog veel harder moest werken en trainen dan alle anderen. Maar ik wilde dat, ik wilde rijden en ik wilde goed worden! En nog veel belangrijker dan het geld, is dat mijn vader in mijn geloofde en altijd achter mij stond. Hij heeft mij steeds weer bevestigd dat ik door moet zetten als ik iets werkelijk wil en kan. Mijn moeder en zus zijn er ook altijd voor mij. Ik zou bijna zeggen: in goede en slechte tijden. En dat is in onze sport nog veel belangrijker: mensen te hebben die altijd achter je staan. En dat had ik in mijn ponytijd, bij de junioren en de Young Riders en het is nu als senior belangruihjker dan ooit. Want de druk in de sport wordt hoe langer hoe groter. Het is een heekl verschil of je als ‘niemand’ aan de start gaat, of als nummer 19 van de wereldranglijst. Die plaats 19 bereikte ik in 2004. Het is een geweldig gevoel, maar ook een beetje stress vaanwege de verwachting die je jezelf aandoet.

Gedurende mijn jeugd-loopbaan bij de pony’s, junioren en Young Riders reed ik op zeven EK’s. Ik heb in deze jaren veel van de wereld gezien, veel beleefd, geleerd om met druk om te gaan en veel praktijkervaring opgedaan in het zadel. Ik heb getraind bij Nelson Pessoa, Fritz Ligges en Achaz von Buchwaldt. Steeds betekende elke trainer erg belangrijke stations in mijn loopbaan. Maar de doorbraak kwam voor mij in 2003. Aan het begin van dat jaar verhuisde ik met mijn paarden naar de omgeving van Münster en begon ik bij Kurt Gravemeier te trainen. Hij is degene die mij bracht waar ik nu ben. In 2003 werd ik in het Duitse B-kader opgenomen en won ik de Grote Prijs van Mannheim, kwam ik voor het eerst in Aken aan de start waar ik toen merteen de barrage om de Grote Prijs van Europa haalde en werd reserve-kampioene op het Duits kampioenschap. Nu ging het dan toch echt beginnen! Nog trotser op de tweede plaats bij het Duits kampioenschap bij de dames, ben ik op de derde in het gezamenlijke kampioenschap dames en heren samen! Als zoiets lukt, kan je veel ellende achter je laten. Een ander onwaarschijnlijk mooi en heel emotioneel moment, was mijn zege in de Grote Prijs op mijn eigen verjaardag, mijn 27e, op ons eigen concours voor eigen publiek in Affalterbach en ook nog op mijn lieveling Ingmar. Als ik daar alleen maar aan denk, krijg ik nog kippevel. Voor de rijderij, met alle hoiogte- en dieptepunten maar vooral veel bijzondere momenten, heb ik ook mijn studie afgebroken. En ik heb daar nog geen secionde spijt van gehad! Wie geen deel uitmaakt van dit wedstrijdcircus, vraagt zich zeker vaak af hoe wij ruiters dit ‘uithouden’. Die voortdurende prestatiedruk. Het zigeunerleven van wedstrijdhotel tot wedstrijdhotel. De afhankelijkheid van prestaties, weekend na weekend. Ik kan alleen maar zeggen: ik heb geleerd om met druk om te gaan en ik houd van dit leven. Op zondag ben ik een beetje uitgeput en blij dat het concours afgelopoen is. Opo maandag rust ik een beetje uit en rijd wat paarden licht en ontspannen. Op dinsdag werk ik alle paarden weer reëel, op woensdag begint het ontbreken van de wedstrijd-omgeving mij meestal weer op te vallen en op donderdag ben ik blij als ik weer op concours kan gaan.

Als ik tijd en moed heb, ga ik joggen. Sinds een paar jaar heb ik problemen met mijn rechter meniscus. Hoe meer ik mijn spieren train en in evenwicht houd, hoe minder pijn het doet. Daarom loop ik om een operatie langer te kunnen uitstellen. Maar de andere stem in mij roept ook graag om de bank of de bioscoop. Tijd voor ontspanning is er weinig! Maar ik voel me erg goed met deze levenswijze en als ontspanning bak ik ook graag koekjes of een taart die we met het team op stal kunnen verorberen. Een passie moet ik naast de paarden nog opbiechten: ik ben dol op horloges. De appel valt niet ver van de boom. Mijn vader en ik zijn beiden hartsiochtelijke verzamelaars van horloges. Op dit ogenblik leef ik voor de paarden en de sport, maar ik ben me ervan bewust dat er een leven na mijn sportloopbaan zal komen, waarin ik met lesgeven, trainen en handelen mijn geld zal verdienen. Of, al is dat nu nog moeilijk voor te stellen, over een aantal jaar een leven naast de paarden zal hebben als huisvouw en moeder. Dan zal ik ook zeker tijd nemen voor vakantie en reizen, bijvoorbeeld naar Amerika of Australië.